Wat begon als een back-up plan, het bakkersambacht als broodwinning voor de kunstenaar die nu brood breekt en de noodzaak van eenvoud broodnodig maakt.

Dan bouw je met lief en leed overal in het land ovens. Ovens op wielen, ovens onder tentdoek, ovens in hofjes, in buurthuizen.
Heb je littekens van roestige spijkers, vergeten brandblaren, eigenzinnige houtsplinters en zijn je handen uitgedroogd door leempasta.
Dan kneed je dienstbaar deeg, met zorgvuldige snufjes zout, barmhartig bloem en bakkersgist. Reis je stad en land af met tractor, Ram Van of oude Landrover.
En dan zeg je vervolgens concluderend dat het eigenlijk niet om het brood gaat.

Dan stel je moeilijke vragen aan jezelf:
Hoe beweeg je? Hoe ontwikkel je? (En dan hebben we het niet over rookontwikkeling)
Hoe vertel je het verhaal?
Wat gebeurt er met het thuisgevoel van mensen?
Wat kunnen we samen doen met onze mateloze ambities.
Van ‘gedoogbakkerij’ tot studentenvereniging. Van festival tot dwarsdenkende vijfjarenplannen.
Van financieringsverslagen tot facebookpagina’s.
Van eindeloze spam in de whatsappgroep tot ‘wat gebeurt daar nou eigenlijk?’
Van buurtrituelen met stiekeme elektrische oventjes tot ‘normaal doet ‘ie het erg goed hoor’.
Van voormalige trekkerscabines tot een uitnodigend bakkerstraatje.
Van geheime rijkdom van bejaarden tot met AOW betaald fabrieksbrood.
Van verwaarloosde ovens op het punt van instorten tot binnenvaders die niet kunnen bakken.
Wat is de honger van nu?
En dan zeg je vervolgens:

“Dat heeft niks met brood te maken.”

Wat is de kracht van je bakkerij? Vormen van netwerken, psychologie van thuisgevoel. Willen we wel een thuisgevoel?
De honger van nu…
Maatschappelijke honger.
Wat is de samenhang van de bouwstenen van een thuis? Hoe draag je zorg voor de gezondheid van je ‘thuis’? Een gezond ‘thuis’ maakt gezond en draagt zorg voor een betere gezondheid. Dat compenseert dan weer de kans op vroegtijdig overlijden door ingeademde rook.
De ervaring van verschil creëert een thuis. In die zin is er niet bij horen net zo waardevol als er wel bij horen.
Zwakke en sterke netwerken
als water en bloem
routines en rituelen
als rijzen en bakken
de voorspelbaarheid van verbinding
is als deeg.
Maar het staat niet vast.
Hoe organiseer je de onvoorspelbaarheid?
Hoe internaliseer je impact?
Hoe beheer je een bakkerij?
En…
Hoe smaakt het brood eigenlijk?

Hoe persoonlijk het is,
de keuzes in de betekenisgeving
van een wereldwijde context tot een thuisgevoel,
van navelpluis tot sterrenstof,
over smaak valt niet te twisten.
Wat is een bakker waard,
als er nooit wordt gevraagd:
“Hoe smaakt het brood?”
Of wil je niet in je maag gesplitst krijgen
dat liefde door de maag gaat.
En hoezeer je het gesprek ook waardeert.
Vind je eigenlijk dat de bakker moet zwijgen en het brood voor zich moet laten spreken?
En dan zeg je concluderend
dat het eigenlijk niet om brood gaat.
We bakken wel
maar we praten niet.
We hebben onze trots.
Ruimte zoeken of ruimte laten?
Loslaten of aanwakkeren?
Doven of stoken?
En ook al ben je opgebrand en uitgerookt,
je voelt je wel bakker. Of géén bakker.
Welkom zijn, geaccepteerd worden, onderzoeken;
Een oven als brandend hart van levensmoed.
Door “niet te willen”, “makkelijk gezegd”, “zullen we het over jou hebben?”
“Best een lastige vraag.”
Rollen omdraaien, doen waar je zin in hebt, alle kanten opgevlogen zoals rook de ruimte vult.
Het brandalarm wordt uitgezet.
Zoals alles even samenkomt.
We observeren, we instigeren, we inspireren,
we ventileren ‘een werkelijkheidje’.
Het gesprek vervreemd
vreemde gesprekken
vreemden in gesprek
over hoe het brood smaakt.

We delen brood, we hijsen een witte vlag, iedereen wint, gelijkgestemd in meerstemmigheid.
En dan zeggen we concluderend
dat het eigenlijk niet om brood gaat.