Een jaar of zes geleden arriveerde Peik met zijn mobiele bakkerij op uitnodiging van emancipatiecentrum Vrouw en Vaart in Amsterdam Nieuw-West om daar op de stoep brood te bakken. Onmiddellijk wordt de bakkerij overgenomen door vrouwen uit allerlei verschillende culturen die volgens Peik ‘dondersgoed weten hoe ze brood moeten bakken.’ Zelf krijgt hij direct de rol van bakker toebedeeld: traditioneel gezien de stoker.

Zo werkt het in de buurtbakkerijen in Marokko en Turkije, er is een bakker die ook stoker is en de vrouwen zijn met het deeg in de weer. Diezelfde ochtend zeggen de dames: ‘Oh, maar dat willen wij ook heel graag: een buurtbakkerij in Nieuw West!’ Om er direct trots achteraan te zeggen: ‘Dan kunnen we ook eens iets aan de Hollanders leren.’

Oven bouwen
Een bakkerij als vaste ontmoetingsplek in Nieuw-West, dat zou fantastisch zijn. Er volgt een tijd van eindeloos zoeken en lobbyen bij woningcorporaties om te vragen of zij een plek hebben waar een oven gebouwd zou kunnen worden. Uiteindelijk oppert woningcorporatie Rochdale dat buurthuis de Schakel misschien een mogelijkheid is. Dat buurthuis moet geactiveerd worden, want als het geen maatschappelijk rendement oplevert mag een woningcorporatie dit soort plekken niet meer blijven financieren.
De bakkerij is een andere activiteit dan er normaal in de Schakel plaatsvindt en zal daarom een nieuwe doelgroep aantrekken, zo verwacht men bij Rochdale. Dat vinden ze een mooie vernieuwing. Peik krijgt toestemming om er een oven te gaan bouwen. Nu anderhalf jaar later, zegt hij hierover: ‘Het was nogal een gebeurtenis, die oven bouwen. Het zijn seniorengroepen die de Schakel gebruiken. De ene groep zei: “Nou, dat ruikt wel lekker” en de andere groep zette de hakken in het zand en gilde dat het wel héle dure broodjes zouden worden als wij er bijna een half jaar over deden om een oven te bouwen.’

Liefde op het eerste gezicht
Fatima Abbassat is vanaf het begin betrokken bij Bakkerij de Eenvoud in de Schakel. ‘Een paar vrouwen hadden gehoord van de bakkerij maar ze konden me niet precies vertellen hoe of wat. Iets met een man en een oven waar je brood kon bakken’, lacht ze.
Fatima besluit te gaan kijken. Het is liefde op het eerste gezicht. Dit wordt mijn plek, denkt ze en ze krijgt gelijk. ‘Het is een gevoel van thuiskomen. De ontvangst is altijd vriendelijk en er is koffie en thee. Met bovendien de warmte van het vuur, zeker als we in de winter met kippenvel binnenkomen, dan is dat vuur het eerste wat we zien.’

Missie en visie
Iedere dinsdagochtend komt hier een aantal mensen samen van verschillende leeftijden en met een verschillende culturele achtergrond. In het begin is de groep een beetje voorzichtig omdat ze elkaar niet kennen, tot ze op een dag aan de grote tafel elkaar persoonlijke verhalen vertellen. Fatima weet het onderwerp niet meer precies maar ze weet wel dat er tranen vloeiden. ‘Ondanks alle verschillen vormden we een eenheid, de verschillen verdwenen omdat iedereen zo openhartig vertelde. Dat was zó mooi.’
Fatima speelt inmiddels best een belangrijke rol in de bakkerij. Ze heeft voor zichzelf een aantal doelen op papier gezet, want het is leuk als mensen spontaan langskomen maar ze wil ook wat grote lijnen met een visie uitzetten voor bakkerij. Of, zoals ze het zelf zegt: ‘Een thuisgevoel creëren en verschillende groepen samenbrengen. Dat is mijn missie.’

Bi-culturele verbinder
In Marokko was Fatima maatschappelijk werker. Nu woont ze zeventien jaar in Nederland en is ze getrouwd met een Nederlandse man. ‘Ik zie mezelf als bi-cultureel en dat vind ik een verrijking. Ik kan uit volle overtuiging zeggen dat de Nederlandse cultuur geen geheimen meer voor mij heeft. En dat wil ik gebruiken om verschillende groepen samen te brengen.’
Ze wil zich met name richten op vrouwen die maatschappelijk niet zo actief zijn. Ze haast zich om te zeggen dat deze vrouwen wel degelijk op een ander vlak actief zijn - als moeder, als vrouw binnen hun familie - en dat ze dat begrijpt. Deze vrouwen komen niks te kort, ze hebben hun eigen kringetje. ‘Maar daarbuiten,’ zegt Fatima, zorgvuldig haar woorden kiezend, ‘zijn ze wat teruggetrokken. Een beetje onzeker.’ Ook daar heeft Fatima begrip voor, want dat komt door de taal; deze vrouwen zijn bang dat ze het Nederlands niet goed beheersen. Wat als ze de dingen niet op de juiste manier zeggen en verkeerd begrepen worden? ‘Ik ben ook hun landgenoot, deze vrouwen hebben vertrouwen in mij. Ik wil ze motiveren om een beetje meer betrokken te raken bij de rest van de samenleving. En dat kan heel goed beginnen via Bakkerij de Eenvoud.’
Peik, die erbij is komen staan, zegt: ‘Fatima is heel goed in de sociale kant van het hele verhaal. Zonder het vertrouwen en commitment van Fatima had ik, als witte man, nooit zo veel mensen uit andere culturen kunnen betrekken bij het opzetten van de bakkerij hier in de Schakel.’

En Fatima, die groeit in haar rol als verbinder en zich daar helemaal in thuis voelt; het is een krachtig voorbeeld van wederkerigheid in een buurthuis dat nieuw leven ingeblazen krijgt.